ENGLISH

 

MALARSTWO/PAINTINGS 2007-2009

 

Andrzej Roszczak, Covent Garden Gallery, wystawa indywidualna, malarstwo 2007-2009. Temat przewodni; Szalone lata 60 ery atomowej.

 

Tym razem Roszczak swoimi obrazami przenosi Nas w lata 60 i 70 - czas przypadający na okres zimnej wojny, zwany także „erą atomową”, gdzie po Drugiej Wojnie Światowej, Europa na podstawie umów międzynarodowych została podzielona „Żelazną Kurtyną”.

Społeczeństwa żyjące w bloku wschodnim były pod wpływem sowieckim i dominującą kontrolą z Moskwy, co wiązało się z całkowitym pozbawieniem swobód obywatelskich, a także z terrorem. Jednak, mimo licznych ograniczeń ideologicznych i migracyjnych, namiastka wolności docierała do ludności zamieszkującej Europę wschodnią, przynosząc powiew wyzwolonych idei w przemycie z „Zachodu”.

Cenzura nie zawsze w porę potrafiła wychwycić i wyciąć zakazanych według ideologicznego klucza treści z pop-kulturowego przekazu. Z czasem wschodnie społeczeństwa zaczęły nasiąkać „nowymi pragnieniami”. Roszczak w swoich obrazach nawiązuje do szalonych lat 60, 70, tego wszystkiego, co nawet w latach 80 i 90 (przypadające na jego młodość) – nadal było nieosiągalne. W sposób twórczy podejmuje dialog z przeszłością, a jego obrazy to próba zanalizowania niektórych postaw i idei minionej epoki.

 

 

 

Egzotyczne miejsca, w czasach komunistycznych pozostawały w sferze marzeń „szarego obywatela”. Plaże i widoki morskie – to być może, powidoki z filmów, gdzie akcja się toczy w „mitycznych” „ciepłych krajach” działających na umysły jak reklamy o wymarzonych wakacjach. Duży format prac i stonowana kolorystyka w zderzeniu z szarą peerelowską rzeczywistością, wnosi wytęskniony relaks, spokój oraz równowagę wnętrza.

Stroje kąpielowe, to obraz na podstawie niedostępnego dla wszystkich „luksusowego towaru” - kalendarza Pirelli. Kalendarza kojarzącego się z opływającym w dostatki życiem dygnitarzy, podczas gdy reszta społeczeństwa żyła na skraju ubóstwa. Obraz; Stroje Kąpielowe w zderzeniu z kontekstem miejsca i czasów zyskuje podwójne znaczenie i paraboliczny charakter, gdyż nawiązuje do widoków morskich, egzotyki i beztroski (wszystkiego na wyciągnięcie ręki dla dobrze usytuowanych komunistów), z drugiej strony stanowił nieosiągalny cel przeciętnego człowieka. Charakterystyczny paskowy wzór i design strojów kąpielowych, nieoderwalnie kojarzy się z latami 70. 

 

 

 

 

Dyptyk Le Mepris z Brigitte Bardot (za Le Mepris, Jean-Luca Godarda, 1963) porusza tematykę odtrącenia, odrzucenia. Akcja filmu na podstawie, którego powstały obrazy, dzieje się na wyspie Capri, gdzie nostalgiczne widoki przywodzą na myśl spełnienie. Tymczasem, uchwycona postać młodej kobiety na dachu nowoczesnej willi, nieustannie intryguje. Spokojna, pastelowa kolorystyka obrazów jest tylko cienką zasłoną dla emocjonującej się postaci. Niepokojący stan ducha kobiety, Roszczak zdaje się wzmacniać swobodnie rozlaną farbą na płótnie – niczym pogmatwane myśli.

 

 

 

Seria - Dancing Girls, nawiązuje do zmian obyczajowych zachodzących w czasach ery atomowej, jest oparta na fragmencie wideo „La société du spectacle” francuskiego pisarza, poety i myśliciela politycznego – Guya Debord’a.

Debord w sposób krytyczny łączy w wideo różne kontrastowe sytuacje, społeczne postawy i manifesty, polityczne wystąpienia, oraz reklamowe spoty, z których jeden, posłużył Roszczakowi za inspirację do serii z tańczącymi dziewczynami.

Spot pokazuje grupę młodych kobiet, ubranych w eleganckie suknie i futra, które w rytmie powolnego tańca (solo), które w sposób naturalny zaczynają się rozbierać, swobodnie zrzucając z siebie ubrania, na koniec także staniki. Kobiety dobrze się bawią, nie zwracają na siebie uwagi, zdaja się być nieobecne, a filmowy efekt spowolnionego tempa taśmy, dodaje całości oniryczny klimat. Zadaniem tej reklamy było promowanie swobodnego stylu życia, czego wyrazem była moda na toples. Lata 70 doprowadziły do wielu zmian w tym rewolucji obyczajowych, potrzeba swobody była wynikiem krępujących ją norm moralnych, z którymi młodzi ludzie nie chcieli się już utożsamiać. 

Cykl obrazów Dancing Girl, utrzymany jest w czarno-białej tonacji, posiada charakter dokumentu, dodatkowo zredukowanego i wzbogaconego poprzez różnego rodzaju intermedialne oddziaływania, takie jak; kompresja pliku oraz efekt zniekształcenia, pojawiający się podczas fotografowania wideo z monitora…

 

 

 

 

Lotniska, to miejsca specyficzne, charakteryzujące się wyszukanym designem oraz klimatem. Wraz z rozwojem sektora lotniczego nastąpiła ekspansja portów lotniczych, które coraz częściej swą architekturą przypominają muzea sztuki nowoczesnej. Ludzie oczekujący na podróż, trwają w nich w specyficznym stanie skupienia i oczekiwania, w pasażerach wyczuwalne jest pewne napięcie, – dlatego są tak szczególne. Według Roszczaka - lotniska to nowoczesne sanktuaria dla kontemplacyjnego tranzytu. Obawa przed katastrofą lotniczą zmusza nas, ludzi do autorefleksji. Startujący samolot popularnej w latach 70 linii Pan-Am zabiera nas w dalszą podróż, być może w odległe egzotyczne miejsca z relaksującymi widokami morskimi, gdzie na plaży można spotkać młode kobiety, opalające się toples?

 

Roszczak biegle posługuje się malarskim medium, trafnie dostosowuje sposób malowania do tematu i charakteru materiałów źródłowych. Poprzez ekspresje wypowiedzi pozostaje wierny ładunkowi emocjonalnemu zawartego w poszukiwanych przez siebie inspiracjach, a kontemplacyjny charakter jego prac skłania do refleksji. 

 

 

ENGLISH